نوج

                            خون زمستان به رگ بهار می ریزد               دشت هایی در من نفس می کشند و آسمان ها را بخار می کنند           ابرها گلو به گلو ستاره می چرند و                            درخت مست می روید                                             در رقص دامنت شکوفه ست ومی بوسمشدو جنگل تر را                 با پیچکی که تنفس می کنم فردا ها                        _اولین درختی ام که خدا در جهنم کاشت_دریایی خاکسترِ چوبِ درختِ بهار                             ققنوس میوه می دهد و                                 پروازم ناخواناست            میان دو آسمان مست نوج...